Валянцін Дзядзюк
ПО ВОЕННЫМ ДОРОГАМ ЗАБЫТЫМ
(следопытам Гребенецкой школы посвящается)
По военным дорогам забытым,
Проявляя сноровку и прыть,
Вновь и вновь мы идем,
следопыты,
Чтоб их тайны седые
раскрыть.
И на этих маршрутах неблизких,
В стороне от наезженных трасс,
Безымянные обелиски,
Как же часто мы видели вас.
Сколько лет вы бессменно
стоите
У замшелых солдатских могил …
Расскажите же нам, расскажите,
Кто здесь головы честно сложил.
Вы – упрёк нам, живым,
постоянный
И свидетельство горьких утрат…
Не должно быть могил безымянных
У погибших на фронте солдат.
Каждый воин имел своё имя,
Была каждому жизнь дорога,
Но Отчизну сердцами своими
Заслоняли они от врага.
Потому бескорыстно и
честно
Мы настойчивый поиск ведем.
Пусть о них станет людям известно,
Поименно мы всех назовем.
НЕ ВЕДАЛІ СПАКОЮ НАШЫ ПРОДКІ
Ад войнаў нацярпеліся спаўна.
Калі і надараўся мір кароткі,
Прасілі Бога – толькі б не вайна!
Ці чула неба прадзедаў маленні?
Не размінуцца з тым сусветным злом!
Амаль па кожным новым пакаленні
Прайшліся войны вогненным крылом.
Не раз малым у выстуджанай хаце,
Галодны, я ўзбіваўся давідна.
Шаптала мне знясіленая маці:
“Трывай, сынок, вось
скончыцца вайна …”
На захад
адыходзілі грымоты
У сполахах смяротных бліскавіц,
І не сціхаў у вёсцы плач гаротніц,
Заўчасна аўдавелых маладзіц …
Мы на харчах нішчымных
падрасталі,
У школу беглі ў нейкіх лахманах.
А нам, падлеткам, мацеры казалі:
“Дармо, сынкі, каб толькі не вайна!”
Даўно няма пакутніц тых на свеце,
А прымаўка і ў нас усіх адна.
Ужо і мы сваім гаворым дзецям:
“Трымайцеся. Каб толькі не вайна!”
Ігар Адамовіч
ДЗЕНЬ ВЫЗВАЛЕННЯ
…Кожны
год аддаляе ад нас вайну.
Але
з памяці тых,
На
чый лёс яна выпала,
Ніколі
не выкрэсліць дзён і начэй,
Апаленых
жудаснымі пажарамі,
Наскрозь
працятых аўтаматнымі чэргамі,
Палітых
крывёю родных і блізкіх,
Слязьмі
мацярок над пахавальнымі…
І
нават калі прыйшло вызваленне
На
нашу зямлю,
Святую
і шматпакутную,
Радасць
людская няпоўнай была,
А
з прысмакам горычы.
Незагойнаю
ранаю
З
далёкіх саракавых
Вайна
і сёння баліць
Тым,
на чый лёс яна выпала…
Генадзь Рымашэўскі
На зямлі беларускай вясна,
Ветэраны ідуць, ветэраны.
Іх душа – трапяткая струна,
Медалі – іх сардэчныя раны.
На зямлі беларускай вясна,
Дзеці ў школу ідуць, як заўсёды.
Нам не трэба, не трэба вайна,
Ні ахвяры і ні ўзнагароды.
Сонца з ранку ўстае, як штодня,
Ды на працу збіраюцца людзі.
У блакіце нябёс – цішыня,
Птушак шчэбет … Няхай так і будзе.
НАДЗЕЯ РУБЛЕЎСКАЯ
ВЕТЕРАНЫ
Я на грустные лица смотрю --
Ветераны идут седые.
А тогда, в 41-ом году,
Были парни они молодые…
Своим девушкам верность храня,
До рассвета стихи читали.
Налетела внезапно война,
И ребята солдатами стали.
А мы живем,
Войны почти не зная.
Спасибо им за праздник --
9 Мая!
Нелегко вам Победа далась,
В битвах лучших друзей потеряли.
Из наивных безусых юнцов
Вы мужчинами мудрыми стали.
Защищая родные края,
Матерей и девчонок любимых,
Вы мечтали увидеть Рейхстаг –
И вернуться домой живыми…
А мы живем,
Войны почти не зная.
Спасибо им за праздник –
9 Мая!
***
Пригласи меня, милый, на вальс.
Закружи в полутемном зале.
Сколько трудных военных лет
Мы с тобой эту встречу ждали.
Даже в самом горячем бою,
Под разрывами пуль и снарядов,
Вспоминали родные глаза,
Вслед смотревшие
любящим
взглядом.
Пригласи меня, милый,
на
вальс.
Я легонечко трону медали.
Вы сражались, родные, за нас,
Чтобы дети войны не знали.
Чтоб никто не терял друзей
И чтоб мамы спокойно спали,
Чтобы вместо тревожных сирен
Над Землей звуки вальса
звучали…
Пригласи меня,
милый, на
вальс.
Комментарии
Отправить комментарий